Teściowa to zło najgorsze na świecie?

Sytuacja.

Żyjesz sobie w miarę spokojnie. Układa Ci się z mężem, a teściowa wydaje Ci się sympatyczna. Nagle następuje zdarzenie, które ma zmienić Twoje życie, życie Twojej rodziny w koszmar. Teściowa się do Was wprowadza.

Jesteś nastawiona przyjaźnie. Nie miałaś większych powodów do tego, żeby było inaczej. W końcu to nie jest Twoja pierwsza teściowa, znacie się 5 lat, więc co może pójść nie tak? Pierwsze dni lecą, jakieś takie małe zgrzyty. A to nagle szklanki zmieniły swoje położenie, a to miseczki znalazły się gdzie indziej, Twoja zdrowa mineralizowana sól za 20pln za kg, wylądowała w koszu, bo była za mało słona, w porównaniu z tą chemiczną pozbawioną minerałów ale z przeciwzbrylaczem. Masz 40+ i okazuje się, że w niedzielę prania nie możesz powiesić, choć do tej pory, żadne pioruny z nieba nie leciały. Zaczynasz czuć, że grunt obsuwa Ci się spod nóg. Najzabawniejsze jest to, że nie jesteś 20-latką, bez doświadczenia, a ona – teściowa, traktuje Cię jak małe dziecko.

Wołanie o pomoc.

Mówisz o tym swojemu ukochanemu mężowi. Co słyszysz? Oj tam, przecież możesz brać szklanki i miski z innego miejsca. Sól, no jak sól, też słona, a pranie można robić w tygodniu. Pojawiają się znaki zapytania? Ale, że co? Że mam dostosować się do teściowej? Że niby z jakiej racji? Zaciskam zęby, dobrze może przesadzam, może faktycznie jest jej trudno zapamiętać, gdzie co ma swoje miejsce, zrobię dwie solniczki, prać w niedzielę nie muszę. Jestem młodsza, mnie jest łatwiej się przystosować do zmian. Podałam palec……

Wchodzenie na głowę.

Kocham rośliny, są bardzo wdzięczne i milczące. Uwielbiam cisze i spokój, zanurzając się w otchłań ogrodu. Idę przywitać się z jednym z moich licznych dzieci, wyhodowanych od nasionka, pieczołowicie pielęgnowanych, trudnych w rozmnażaniu, nie każdemu się udaje, a mi wyrosły. Trzy lata czekałam, po stratyfikacjach na zimno, na ciepło, wzeszły na wiosnę. Stoję jak wryta, przed pustym dołem. Nie ma, nie ma mojego roślinnego oseska. Rozgarniam korę, może zasypało, może uschła, choć wczoraj jeszcze była. Moja intuicja podpowiada, żebym zajrzała do kosza na zielone. Lecę, łzy cisną mi się do oczu. Patrzę do środka, jest, leży wyrwana. Oprócz niej kilka suchych gałązek. Idę do męża, pytam, czy coś mi wyrywał? Nie, on nie, mama pytała czy powyrywać chwasty….

Pokazałam mu puste miejsce i ofiarę w koszu. 

Pytamy teściową, dlaczego wyrwała tę roślinę? Myślała, że to chwast. Na prawie 1000 metrach kwadratowych zawsze znajdzie się jakaś niechciana roślina, jakiś oset, perz, ale nie, teściowa nie chciała wyrywać chwastów z ogrodu. To ja jestem chwastem dla jej syna, niszcząc coś mojego, co kocham, chciała sprawić mi ból i wprowadzić chaos w nasz związek. Poleciałam do pokoju i się rozryczałam. Wiedziałam, że właśnie rozpoczęła się wojna. Zrobiła to złośliwie i zagrała w grę. W ciągu kolejnych dni wyrwała inne rośliny, chowała różne przedmioty, przed synem zgrywała ofiarę, że nie wiedziała, że  chciała pomóc. Odbyłam z mężem rozmowę, albo zacznie racjonalnie patrzeć na poczynania matki albo ja znikam z ich życia. Widział w jakim jestem stanie. Przestraszył się.

Rozgrywki.

Miła i sympatyczna synowa zniknęła w mrokach. Każdego dnia, choć nie miałam na to ani czasu ani ochoty, wszystko sprawdzałam, chodziłam za nią krok w krok, zwłaszcza jak szła na ogród. Beształam na każdym kroku, byłam nie miła, złośliwa, a potem udawałam, że nic się nie stało, że ona coś musiała źle zrozumieć. Zagrałam w jej grę. Doszło do tego, że bałam się wyjeżdżać z domu, w obawie, że jak wrócę nie będę miała się w co ubrać.

Konfrontacja.

Mój mąż przyłapał ją na kilku rzeczach. Jak rozpyla perfumy po domu, choć wie, że się od nich duszę, jak chowa moje ubrania, tak, żebym ich musiała szukać, jak wyjada z lodówki to co najlepsze a resztki zostawia i mówi, że to nie ona i wiele innych. Mąż, jej syn przejrzał na oczy, stanął twardo po mojej stronie.

Otwarta Wojna.

Chcieliśmy zając się osobą, która twierdziła, że źle ją traktuje drugi syn. Zabraliśmy ją, gdyż szwagier twierdził, że sypie się ich małżeństwo. Nasze stanęło pod znakiem zapytania? Nie, tak myślała teściowa, że uda jej się rozwiązać nasze. Mąż twardo zaproponował nowe, inne rozwiązania. Do tego czasu, muszę znaleźć sposób, aby przestała mnie absorbować, żebym potrafiła ją ignorować.

Wygrana - przegrana.

Wygrałam tę wojnę. Okazało się, że teściowa nigdy nie była zadowolona z decyzji swojego syna. Zamieszkanie z nami uznała za szansę pozbycia się mnie. Czy czuję satysfakcję z wygranej? Czy to na pewno wygrana? Nie czuje się jak zwycięzca, raczej jak przegrany.

Co sprawia, że matki pałają taką nienawiścią do synowych?

Nie wiem, uczucie jest mi nieznane. Dziewczynę mojego syna traktuję jak córkę. Mój syn ją kocha, ja kocham jego, ją może troszkę też. Jak jest u Nas to nawet dostaje swoją porcję witamin, jak inni. Syna to strofuję, jak coś mi się nie podoba w jego zachowaniu, wobec mojej przyszłej niedoszłej synowej. Nie czuję, że ona mi go odbiera, raczej jestem wdzięczna, że pomaga mi w tym, żeby zmężniał, stał się odpowiedzialny, bo o to chyba chodzi, żeby matka wychowała syna na wojownika, a wojownik powinien obierać własną drogę życiową, nie swojej matki…