Wojny domowe, czyli "mamo, dlaczego nie jestem jedynakiem?"

O miejsce w samochodzie, o ładniejszą bułkę, miejsce przy stole obok ulubionej cioci, o ciuchy, o ... wszystko. Non stop się kłócą!. Otwierają oczy i natychmiast otwierają dzioby.

Odkąd mam trójkę dzieci wiem, czym jest walka o: przywództwo, przywileje czy przetrwanie. Sama jestem jedynaczką więc nigdy z nikim walczyć nie musiałam. Poza tym obserwowałam kuzyna i kuzynkę, którzy jako brat i siostra zawsze stawali za sobą murem i choć dziś już dorośli, ich idealna relacja nic a nic się nie zmieniła.

A moje Miniaturki kłócą się od zawsze. Zdarzają się pakty dwojga przeciw trzeciemu, ale najczęściej na polu bitwy stają wszyscy przeciwko wszystkim. A ja mam zasadę: dopóki nie leje się krew - nie ingerować. Raz, że mają nade mną przewagę liczebną, dwa, raz wlazłam między walczące koty - skończyło się na kilkunastu ranach ciętych i szarpanych, zastrzyku przeciwtężcowym i antybiotyku (a lekarz w przychodni naprawdę próbował powstrzymać śmiech, gdy opowiadałam, że załatwiła mnie tak moja młoda, domowa kotka).

Kiedy moi mali wojownicy przestają wojować, jeden albo wszystkie kolejno przychodzą do mnie z wyrzutem: mamo, dlaczego ja nie jestem jedynakiem?!

Ale jest coś, czego im zazdroszczę. Kiedy jedno ma "kłopoty" stają za sobą murem. I wtedy okazuje się, że nie ma lepszego bohatera niż Starszy Brat albo lepszej przyjaciółki niż Najukochańsza Siostra!

...a za chwilę znowu łup, chrup, ciach, bach...

Radiowa mama