Zajęte ręce to zajęta głowa.

Co robić żeby nie wspominać? Trzeba się czymś zająć. Mam tak od wielu miesięcy. Robię rzeczy, których nigdy wcześniej nie robiłam, po to by nie mieć czasu na myślenie. Bo te myśli niestety do niczego dobrego nie prowadzą a wyjście z "myślowego" doła trwa zbyt długo.

Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że mam wziąć wiertarkę i powiesić kaloryfer, stuknęłabym się w czoło a temu ktosiowi powiedziałabym, że jest stuknięty. A dziś. Mam 2 wiertarki. Mniejszą, do wieszania zdjęć i naprawiania rozwalonego łóżka. Zadziwiające, że kiedy w domu był mężczyzna nic się nie psuło a od kiedy go nie ma, ciągle coś trzeba naprawiać. Mam też drugą wiertarkę. Ogromną. Z udarem. Na przykład, do wieszania kaloryferów.

Z dnia na dzień zostałam sama. Dojrzewałam do tej decyzji ale i tak nie wiedziałam jak to będzie. Łudziłam się, że to na chwilę. Nadzieja matką głupich. Mogłam schować się pod kołdrą i ryczeć. Ale przecież mam dzieci. A te potrzebują mamy. Uśmiechniętej, zorganizowanej, wspierającej. Nie wlazłam pod kołdrę. Ryczałam kiedy nie widziały. I myślałam. Myślałam i od tych myśli wpadałam w coraz ciemniejszy i głębszy dół. Któregoś dnia spojrzałam w lustro i powiedziałam: stop!

Blada, z cieniami pod oczami, zaniedbana i załamana. No do takiej mnie to mąż raczej nie wróci. Ale czym się zająć, żeby nie myśleć, nie wspominać? Remont! Bez grosza! To było wyzwanie. Na początek zabrałam się za ogród. Ciężka fizyczna robota zrobiła mi lepiej niż pomoc psychiatry i psychologa. Poszłam za ciosem. Zrobiłam córkom remont pokoju. Potem sypialnia i klatka schodowa. Ręce zajęte robotą a głowa planowaniem: co, gdzie i jak? Nie miała czasu na zastanawianie się co by było gdyby. I tak zaprzyjaźniłam się nie tylko z wiertarką ale i z wałkiem do malowania, z wyrzynarką i wkrętarką. Tyle, że te "remonty" wymagają kasy. A z tym krucho.

Czym zająć głowę kiedy nie ma co albo za co malować? Można pisać. Ale z tym trzeba uważać. We wszystko co robię angażuję się na maxa. Jak sprzątam to z pełnym poświeceniem wchodzę pod łóżko i za szafę. Jak maluję to cała jestem w farbie. A jak coś piszę, to nie unikam emocji. I obojętnie czy to jest praca na studia dla byłego (proszę się nie dziwić, tak już mam, że pomagam każdemu, bez wyjątków) czy to jest tekst na okładkę płyty znajomego muzyka, czy to wypracowanie dla dziecka do szkoły (wiem, wiem, nie powinnam, ale jak nie pomóc własnemu dziecku?!) czy to tekst na bloga. I to ostatnie może być niebezpieczne. Takie publiczne rozbieranie się z emocji pewnie nikomu nie wyszło na dobre. Ale nauczyłam się to kontrolować.

Rozstania łatwe nie są. Każdy to odchoruje. Ważne jednak żeby nie chować się pod kołdrę. Trzeba się szybko pozbierać i ruszać do przodu. A jak głowa za dużo myśli, to trzeba zająć ręce. Takie pukanie młotkiem w gwóźdź działa lepiej niż wyzywanie Exa od najgorszych. Poważnie. Polecam!